Tropami przodków

Historie rodzinne, które nie są przekazywane z pokolenia na pokolenie, zanikają. Doskonałym sposobem na ocalenie ich od zapomnienia, jest ich spisanie. Mówi o tym Małgorzata Szumska, podróżniczka, blogerka, absolwentka wrocławskiej PWST. W książce „Zielona sukienka. Przez Rosję i Kazachstan śladami rodzinnej historii” opisała swoją podróż na Syberię śladami dziadków, którzy zostali tam zesłani.

piszemy4

Autopromocja Prenumerata indywidualna Gazety Senior

Spisując historię swojej podróży, opowiedziałaś też dzieje rodziny.

Każdemu to powiem – jeśli jeszcze tego nie tropiłeś, to na co czekasz? Dla mnie niezwykle ważne było – wiem, że brzmi to patetycznie z ust z 26-latki – kim jestem i dlaczego taka jestem. Po drugie, pamięć jest zawodna. A przecież takie rodzinne historie budują naszą tożsamość – nie tylko tożsamość jednostki, ale też całego społeczeństwa. Jeśli nie nagramy albo nie zapiszemy opowieści starszego pokolenia, to one znikną. Nawet jeśli ktoś powie: – Ja nie miałem kontaktu z dziadkami i te historie mnie nie wyrzeźbiły, warto pomyśleć, że dziś nie siedzielibyśmy sobie z kawą i książką, gdyby nasi dziadkowie nie przelewali za nas krwi. Pamięć o ich życiu jest ukłonem, podziękowaniem i uhonorowaniem tego, co zrobili. To pokolenie dużo cierpiało, dużo ryzykowało, warto im pokazać, że ciągle pamiętamy. (…)

Reklama Jesienny Rejs Seniora

Jak tę książkę przyjąłby Twój dziadek?

Wszystkie fragmenty o nim były pisane przez łzy. Ale myślę, że byłby dumny, pewnie cieszyłby się z samej podróży, może nawet chciałby więcej opowiedzieć? I chciałby, by historia o nim, o młodym „Jastrzębiu” – taki miał przydomek w partyzantce – żyła w pamięci innych ludzi. Jak byłam teraz na Wileńszczyźnie, to moi wujkowie, którzy są w wieku mojego ojca, mówili: – Twój dziadek tak zawsze pięknie opowiadał, myśmy uwielbiali słuchać; on pił i gadał. Więc chcę wierzyć, że dodałby wiele do tej książki i stałby się tak ważną jej częścią, jak stała się babcia Janka. Gdyby żył, bylibyśmy równoprawną trójką bohaterów – Janka, Staszek, no i ja.

Czy pamiętasz jeszcze coś z rozmów z dziadkiem?

Byłam jedyną w domu „zarazą”, która go wypytywała, a babcia czasem na niego krzyczała: – Tyle jej mówisz, że potem nie będzie po nocach spała! Pierwszy raz zaczęłam pisać książkę o dziadku, jak miałam 11 lat, bo już wtedy poczułam, że ta historia jest niesamowita. Moja rodzina ironicznie nazywała mnie wtedy „Szymborską”, bo wchodziłam na drzewa z pamiętniczkiem, szukałam natchnienia i pisałam.(…)
Źródło: Książka o pisaniu, autorki: Anna Błaszkiewicz, Ola Rzążewska, wyd. Stowarzyszenie „Koncentrat”, fot. Jacek Łagowski / Koncentrat

Redakcja
CATEGORIES
Share This

Zapisz się do newslettera Gazety Senior!

To proste, aby otrzymywać nasz Newsletter, wypełnij trzy pola poniżej i kliknij „Zapisz mnie do Newslettera”. Usługa jest bezpłatna.


This will close in 0 seconds

Zamów prenumeratę!


This will close in 0 seconds